Арліны храм. Узьмежак беразовы.
I твар сялянкі жытна-верасны.
Усё ў адным зьлілося перазове –
Нашэсьце грому, ласкі і вясны!
Шугнула жыта там, дзе сьпелі кулі,
Дзе раць у раць ішлі на сьмерць сыны.
Усё ў адным трывожна-гордым гуле:
Нашэсьце птушак, думак і віны.
Чый сьветлы цень гукаецца ў бярозе,
Чыё ня ўстала з попелу сяло?
Мы пасядзім з табою на парозе,
Мой крохкі боль і ціхае цяпло.
Франтавікі, Баяны, аднасельцы,
Насельнікі аблок і гарадоў...
Усё ў адным шчасьліва-горкім сэрцы:
Гісторыя. Трагедыя. Любоў.
|
|
